Geschreven door Op een mooie donderdagavond in Mei 2024 ben ik (in mijn eentje) naar een optreden van Harry Sacksioni geweest hier in het Lampegiet theater in Veenendaal. Ik zat op de tweede rij en heb de hele avond genoten. Wat die man met tien vingers en zes snaren weet te doen is ongelofelijk. Met de duim een lopende baslijn spelen, met een paar andere vingers tegelijkertijd de akkoorden en ook tegelijk de melodielijn. En dan met een gemak… ik heb met verbazing en bewondering zitten kijken en luisteren.
De anekdotes en verhalen tussendoor waren ook leuk en het was grappig hoe hij het publiek af en toe een beetje de gek aanstak en ook reageerde op de zaal. Ook hoe hij over zichzelf praat en een inkijkje geeft in zijn persoonlijke leven komt erg sympathiek over.
Hij speelt op diverse gitaren en het viel mij op dat deze verschillende stemmingen hadden, omdat ik zelf gitaar speel kon ik een beetje zijn handen lezen en een beetje begrijpen wat hij af en toe aan het doen was. En dat was soms virtuoos, het schijnbare gemak waarmee hij heel kundige dingen doet op de gitaar is bewonderingswaardig. En zijn ode aan J.J. Cale op de elektrische gitaar was ook meesterlijk en dat geeft ook aan hoe universeel hij is.
Aan het einde van de show kreeg hij een staande ovatie, waarna hij de gitaar weer omhing, het zaallicht aanliet en op de rand van het podium nog een half uur verzoeknummers speelde. Wat een geweldige muzikant en mens, ik heb genoten. Hij heeft me in ieder geval weer geïnspireerd om weer eens wat nummers van J.J. Cale op te pakken.
